zaterdag 17 oktober 2015

Trotse misbaksels



Een regenachtige en koude herfstochtend en nog anderhalf uur voordat we in de auto springen om gezellig bij een vriendin te lunchen en spelen. Wat doe je dan met je kind van twee? Wij kiezen er voor om koekjes te bakken!

Ik opper het idee en alleen al bij het woord koekje schiet het enthousiasme bij zoonlief omhoog. "Ja mama, koekjes!!" 

Op internet snor ik een super gezond koekjesrecept op.
Ik check of alle ingrediĆ«nten in huis zijn. 
Keukentrapje erbij, mouwtjes opgestroopt, handen gewassen, weegschaaltje voor onze neus. Opperste concentratie en verwondering voor telkens een nieuwe ingrediƫnt in de schaal.
De keukenmachine doet braaf haar werk en 10 minuten later ligt er een homp deeg voor onze neus. "Ooo mama een bal!" 
"Ja lieverd, een hele lekkere!"

Nu komt een mooi deel van de klus: het deegrollen. 
Zijn handjes onder de mijne, een stralende trotse blik van zie mij nou, ik kan koekjes bakken! Deeg rollen, vormpjes in het deeg drukken en op dan op de bakplaat leggen. Weer rollen en dan....he wat zegt mama nou? Mag ik het in mijn mond stoppen? Dat lijkt een verrekte goed idee zie ik aan z'n ogen.
Haha het hek is van de dam. Stukje voor stukje verdwijnt er deeg in dat kleine mondje onder geluiden als "mmmmm lekker mama" en "mag ik meer mama?"

Goed dat je van het deeg smulde ventje. 
Het resultaat blijkt namelijk niet om op te eten. De koekjes zien er schitterend uit. Je kan er alleen een ruit mee doorgooien zo hard zijn ze.
Het lijkt hem niet te deren. Hij praat niet de hele dag over mislukte koekjes. Welnee, hij praat over dat hij koekjes kan maken. En dat ie heeeeeel goed deeg kan rollen. En dat het heel lekker was.

Kortom: voor mijn kleine boef geldt niet het resultaat, slechts de ervaring.
Wat kan ik toch veel van hem leren!

Ps: ik vergat foto's te maken van het resultaat en tijdens onze baksessie waren onze handen te vies ;-) 


Johanneke_is_vrij



Geen opmerkingen: