Why the courage of online sharing makes happy

Gisteren zette ik zowaar mijn eerste niet zo happy moment op Facebook. Of het helemaal mijn eerste niet zo happy post was weet ik niet zeker, maar waar het om gaat is dat ik echt moed moest verzamelen. Gek toch eigenlijk? Want hoe komt het nou dat ik wel met gemak leuke, lieve, gezellige dingen post? Waarom laat ik graag aan mijn FB vrienden weten dat ik bij een te gek concert ben, mijn AH moestuin aan het bloeien is of mijn mams 65 is geworden? En meld ik het niet als ik thuis ben omdat ik bijholte ontsteking heb en thee met honing drink en ik misschien juist dan wel ff een hart onder de riem kan gebruiken?

Ik kwam er achter dat ik dat niet snel doe omdat ik denk dat anderen me sneu zullen vinden als ik dat op FB zet. Dat is toch geen bericht om te delen, laat staan te Liken? Wat boeit anderen dit nou? En nog erger: o jee, straks denken ze dat ik om aandacht schreeuw! Euh doe ik dat dan? Zo ging het dialoogje met mezelf er lekker op los gisteren. 

Er kwam nog zo'n mooie vraag aan mezelf op: wat maakt nou dat ik die post toch graag op FB wil zetten? Daar ging mijn gedachtestroom weer: als ik op stap was geweest gisteren (het was Koningsdag) dan had ik vast een super leuke foto gepost van een oranje tompouce, een happy oranje zoon of een heerlijke rommelmarkt. En nu ik thuis was zou ik niets melden, omdat ik dacht dat mijn FB wereld meer zat te wachten op die rommelmarkt dan op mijn werkelijke activiteit? Bizar toch? En juist daarom poste ik het wel! F*ck wat ik denk dat een ander denkt; veel te vermoeiend allemaal!

Het lef om een niet happy moment op Facebook te zetten maakte me happy!

En de lieve reacties daarna per FB en telefoon ook.

Heb jij wel eens de moed gehad om iets online te zetten, ook al vond je het spannend? Ik hoop dat je lef tonen jou ook happy maakte!